توسعه تجدیدپذیرها به عنوان منابع انرژی پاک توسط وزارت نیرو تا چه میزان عملیاتی شده است؟ و توسعه فراگیر این انرژی در کشور چه زمانی اتفاق خواهد افتاد؟ این موارد مصادیقی از سوالاتی به شمار می روند که بعضاً در خصوص چگونگی توسعه انرژی های نو در کشور مطرح می شود. در همین خصوص اگر نگاهی به آنچه که از دورنمای توسعه صنعت تجدیدپذیرها تعریف شده؛ انداخته شود متوجه اختلاف فاحش ارقام و توقعی که براورده نشده است خواهیم شد.

به گزارش مثلث انرژی، در برنامه ششم توسعه آمده است؛ باید 5 هزار مگاوات از انرژی موردنیاز توسط انرژی‌های تجدیدپذیر تامین شود. مطابق با همین برنامه و ماده 50 مندرج درآن باید تا سال 1400 سهم نیروگاه های تجدیدپذیر به 5 درصد ظرفیت برق کشور برسد که تا سال گذشته به گفته مسئولان ذی ربط فقط یک درصد آن محقق شده است.

هرچند برخی از معاونین وزیر نیرو اوایل امسال اظهار امیدواری کردند که طی یک برنامه کوتاه مدت تولید برق از این منابع را به پنج هزار مگاوات برسانند ولی تحقق کامل این درصد تعریف شده در برنامه ششم باتوجه به زمان باقی مانده بعید به نظر می رسد! از ابتدای این برنامه یعنی سال 96 تا اردیبهشت سال جاری در برهه ای حدوداً 3 ساله، ظرفیت تجدیدپذیرها 885 مگاوات عنوان شده است حال برای جبران مابقی ارقام جامانده در قالب چه برنامه ای می توان 4115 مگاوات دیگر را  دراین مقطع زمانی احیا کرد؟

این در حالی است که وزارت نیرو اقداماتی را انجام داده، اما ظواهر گویای این است که کفاف برنامه های تعریف شده را نداده است. دراین بین طرح هایی نیز ارائه شد که بیانگر ابهاماتی بود. اجراي طرح «هر پشت بام یک نیروگاه خورشیدی» از جمله این طرح ها است که کمی با مدل زندگی کلانشهرهایی مانند تهران و معماری ساختمان هایش جور در نمی آید! طرح هایی که لازم به نظر می رسد ولی کافی نخواهد بود. هرچند نیت و هدف بهينه سازي مصرف برق براي مشتركان پرمصرف بوده است اما اینکه چرا درحق شهرها و مناطقی که پتانسیل مناسبی برای بهره وری از نیروی خورشیدی و بادی دارند کم لطفی شده، خود جای سوال دارد؟

اما دراین بین از جمله موضوعات مهمی که کمتربه آن توجه شد؛ قابلیت پیوند زدن بین صنایع نفتی با انرژی های نو بوده است. دنیای نفت و نیرو که باید قرابت نزدیکی با یکدیگر داشته باشند به صورت انفرادی و جزیره ای در برخی تصمیم گیری ها و تعریف پروژه ها عمل می کنند.

از انجایی که با توجه به عدم تحقق زودهنگام حذف سوخت های فسیلی از چرخه انرژی و جایگزینی سهل الوصول انرژی های نو به جای آن، باید به فکر به حداقل رساندن آسیب های زیست محیطی در این فرایند بود.

باتوجه به ذخایر انرژی موجود در اقصی نقاط کشور و عدم تعطیلی زنجیره استخراج و تولید این منابع، باید مجتمع های صنعتی و شرکت های نفتی، پتروشیمی، پالایشی و... در بکارگیری انرژی های نو در مجاورت این پروژه ها اقدامات گسترده و دنباله داری را انجام دهند، تا در ارائه خدمات برقی پروژه های صنعت نفت و گاز بتوانند از نیروگاه های خورشیدی و بادی استفاده بهینه تری کنند، کمااینکه در شرکت های بین المللی این رویداد بالفعل شده است.

باتوجه به تغییر مسیر جهانی به سمت توسعه تجدیدپذیرها، باید زیرسازی های مناسب توسط وزارت نیرو باهمکاری مسوولان نفتی صورت بپذیرد. اما در عمل چه میزان مطالعه دراین خصوص صورت گرفته است تا در پروژه هایی که امکان استفاده از این منبع انرژی وجود دارد به کار گرفته شوند؟

برای رسیدن به استانداردهای جهانی باید درکنار ارائه طرح های پشت بامی، نگاه کلان تری به این مقوله شود و حداقل در سال های آتی برای جبران عقب ماندگی دراین موضوع اقدامات اساسی تری صورت بگیرد.

خدیجه مهدوی

انتهای پیام