آنچه که در حال حاضر در بعد کلان تر و فارغ از کم و کاستی ها باید مورد توجه قرار گیرد تغییر روش ارزآوری و به کارگیری یک اهرم مناسب برای گردش مالی  در چرخ های صنعتی و بنگاه های تولیدی کشور است؛ بنابراین در وانفسای پیدا کردن منابع مالی برای پیشبرد طرح ها می توان یک گزینه روی میز سکاندارانی که تصمیمات سرنوشت سازی را برای سناریوهای اقتصادی – اجتماعی کشور می گیرند، گذاشت.

به گزارش پایگاه خبری مثلث انرژی به نقل از شرکت پالایش و پخش،   قطع مسلم برای روی غلتک انداختن طرح ها، تنها بکارگیری روش های سنتی تامین منابع مالی پاسخگو نیست. هرچند با اشاره به موضع گیری اخیر مجلس در خصوص به کار گرفتن پول های مردم جهت ساخت پالایشگاه ها روزنه امیدی باز می شود تا با تحویل و ارسال بشکه های نفت به پالایشگاه ها یک خروجی قابل قبول عاید صنعت نفت شود، اما این استراتژی زمان بر خواهد بود.

این در حالی است که امسال مصرف بنزین به 95 میلیون لیتر در روز رسیده است؛ با ادامه این روند پیش بینی می شود سال آینده به 101.5 میلیون لیتر افزایش یابد و این امر را محرز کند که کشور تا چند سال آینده برسکوی وارد کنندگان بنزین خواهد ایستاد.

پس در وهله نخست  قبل از رفتن به سراغ صورت مسئله و ساختن یک هزارتوی پیچیده از اما و اگرهایی که می‌تواند همانند یک سد مقابل هر راهکاری که از سوی کارشناسان و مجلسیان ارائه می شود ایستادگی کند باید از راه حل هایی که به صورت بالقوه در اطراف و اکناف وجود دارد و با کمی سرمایه گذاری و البته هماهنگی بین چند ارگان می توان آن را در سراشیبی اجرایی شدن هل داد و به فعلیت نزدیک کرد، کمک گرفت.

ماحصل روی آوردن به سیاست پالایشگاه سازی، افزایش تولید بنزین و گازوییل به عنوان طلایه دار محصولات پالایشگاهی است، امری که می تواند خط صادراتی را در بخش سوخت احیا کند. نکته حائز اهیمت این است؛ ماجرا در شرایطی رخ می دهد که بازار سوخت مشکلات و محدودیت های صادرات نفت را در برندارد بنابراین بازاریابی سهل الوصول تری را پیش روی خود می یابد.  این یک امتیاز مثبت در شرایط اقتصادی کنونی کشور به حساب می آید، اما چرا از این امتیاز تاکنون به خوبی استفاده نشده است با حرکت خلاف جریان آب با  مصرف بالای بنزین این فرصت طلایی سوخت می شود؟!

همانطور که پیشتر اشاره شد مصرف سرسام آور سوخت در کشور به حدی رسیده است که اگر این روند ادامه پیدا کند تا سال 1400، ایران واردکننده بنزین می شود. این امر به معنای پنبه کردن آن چیزی است که تاکنون پالایشگاه هایی مثل ستاره خلیج فارس در مجاورت سایر پالایشگاه ها رسیده اند. حال با ادامه روند بر این منوال حتی اگر طبق مصوبه مجلس فرآیند پالایشگاه سازی ها در زمانی نزدیک تر از هر موعد دیگری به مرحله اجرا برسد و به ازای هر وعده زمانی یک پالایشگاه به فهرست پالایشگاه های قدیمی اضافه شود باز هم مصرف بالای سوخت در داخل، گوی سبقت را خواهد ربود و مجالی برای صادرات نخواهد داد و این به معنای وقوع یک بحران  در بازار سوخت است.

اما می توان ترمز مصرف بنزین را که صرفه اقتصادی بالایی نیز در سبد سوختی دارد به وسیله یک سوخت مکمل کشید. «سی ان جی» که تاکنون در حاشیه بوده و کمتر مورد توجه مسوولان و بازار مصرف قرار گرفته است.

اگر در معادله مذکور بتوان این سوخت پاک را که مزایای جالب توجهی نسبت به گزینه کهنه کار میدان سوخت یعنی بنزین دارد در جایگاه ها جایگزین کرد از هدر رفت سودی که می توان از قِبَل صرفه جویی بنزین و گازوئیل ایجاد کرد ممانعت به عمل آورد.

این امر مستلزم آن است که خودروهای باری و سواری را به سمت دوگانه سوز کردن سوق داد اگر این اتفاق بیفتد می توان از هدررفت انرژی در سال که  به رقمی حدود 137 هزار میلیارد تومان می رسد، جلوگیری کرد.

اگر فقط یک میلیون خودروی پرمصرف از میان 21 میلیون خودرو موجود که بیشتر شامل وانت ها و تاکسی ها می شوند را سی ان جی سوز کرد، در شرایطی که میانگین مصرف بنزین روزانه شان 15 لیتر در نظر گرفته شود؛ می توان گفت از این فرآیند یک صرفه جویی 15 میلیون لیتری حادث می شود.  با احتساب دلاری ده هزار تومان این رقم روزانه به 75 میلیارد تومان و در سال به 137 هزار میلیارد تومان می رسد .

این هدررفت فقط در خصوص مصرف بنزین محاسبه شده است درحالی که معادل همین رقم در صرفه جویی گازوئیل در خودروهای دوگانه سوز نیز اتفاق می افتد و در نهایت این رقم به مجموع 274 هزار میلیارد تومان نزدیک می شود. رقمی که به شرط دود نشدن در باک خودورها  می تواند شوکی اساسی به دست اندازهای ناوگان حمل و نقل، اشتغالزایی و صدها کار دیگری که لنگ بودجه هستند، وارد کند. فقط در بخش اشتغالزایی می توان به گفتن این امر بسنده کرد با توجه به اینکه سالانه برای کارآفرینی در یک صنف حدود 100 میلیون تومان نقدینگی نیاز است، با رقم مذکور به شرط صرفه جویی در بنزین و گازوئیل می توان سالانه بیش از 2 میلیون و هفتصد هزار شغل کارآفرینی کرد.

این امر تنها با مبادرت خودروسازان که گره های بزرگی در تولید و عرضه دارند و همکاری ارگان های دیگری همچون شهرداری ها جهت ارائه فضای مناسب برای احداث جایگاه های سوخت سی ان جی امکان پذیر می شود تا با فراهم کردن زیرسازی ها بازار مصرف را به این سمت هدایت کنند.

سه حلقه اصلی در این جریان شامل خودروسازان، شهرداری ها و عرضه کنندگان سی ان جی می شود. اگر روابط خوبی بین این سه حلقه ایجاد شود و هماهنگی مناسبی شکل بگیرد خروجی این کار به صورت یک پکیج در اختیار مصرف کنندگان و خودروسواران قرار خواهد گرفت.