سمیه مهدوی؛ روزنامه نگار حوزه انرژي- ییلاق قشلاق کردن حوادث در سرزمین طلاخیز جنوب کشور تبدیل به یک سنت شده است؛ برای سنت شکنی دراین خصوص باید از لاک مدیریتی تروایی بیرون زد و برای نجات معیشت و زندگی مردمی که یادگار 8 سال مجاهدت و وطنپرستی هستند، کاری اساسی کرد. این مقوله نه اظهارات شعارگونه می‌طلبد و نه وعده وعیدهای به دور از واقعیت.
به گزارش مثلث انرژی به نقل از نفت جنوب، به راه اندازی کارناوال پویش‌ها در قالب بهره‌برداری از طرح‌های اب و برق طی چند وقت اخیر از سوی متولیانِ اصلی بخش «نیرو» این انتظار را ایجاد می‌کرد تا عرضه خدمات دوکالای استراتژیک مذکور در ساختاری منظم، اقصی نقاط این خاک و بوم را در بربگیرد. اما این پویش‌های نمادین در هیبت اسب تروا در زیر و زِبَر رسانه‌ها و سپس چشم و دل مردم نفوذ کرد تا پس از چندی واقعیت دیگری را نمایان کند.
به گزارش مثلث انرژي، وقوع دو رویداد در دل این کارناوال از کنه ماجرای مدیریت در صنعت آب و برق رونمایی کرد؛ قطعی‌های سریالی برق از یک سو و بحران آب بویژه در سرزمینی که وسعت رودخانه‌هایش از کرخه تا کارون، از دز تا مارون را در برمی‌گرفت غفلت‌هایی که در حق این مردم شده است را به گونه ای دیگر روایت کرد.
بحرانی که می‌توانست در خوزستان به شیوه‌ای مدبرانه در مدیریت آب کنترل شود و ریشه این بحران آبی را در همان بدو رشد و نمو طی سال‌های گذشته بخشکاند حال تبدیل به یک دملی شده که به وقوع اعتراضات مردم این نواحی انجامیده است. صدای اعتراضاتی که رهبر معظم انقلاب آن را به حق دانسته‌اند و خواستار پرداختن جدی دولت بعد به مسائل این استان شده‌اند.
این سرزمین بلاخیز بهار سال 98 را با هجمه سیلاب‌هایی آغاز کرد که مردمانش به خاطر عدم لایروبی‌ها و سایر اقداماتی که توسط مسئولان ذی ربط می‌بایست انجام می‌گرفت، سینه خود را به سان سیل بند حائل ضربات وحشی امواج گلالود آب کردند و با دست خالی زمین زادبوم خود را حفظ کردند. حال با گذشت دو سال از اخرین سیلاب بومیان این نواحی با مشکل بی‌آبی شب را صبح می‌کنند. آیا باید همه تقصیرات در دوگانگیِ لبریز و خالی شدن منابع آبی را به گردن طبیعت و تغیرات اقلیمی انداخت؟
فارغ از مباحث اشاره شده باید پرسید سهم این سرزمین از پویش‌های به راه افتاده با 700 روستایی که دچار تنش آبی شده‌اند چه میزان است؟ آیا مشکل در عدم تخصیص اعتبارات بوده است؟ بنابه اظهار نظر مسئولان ذی ربط طی سال‌های 96-98 از مجموع 3554 میلیارد تومانی که به پروژه‌های آب و فاضلاب خوزستان اختصاص یافته فقط 1531 میلیارد تومان آن مشمول تخلف در هزینه کرد اعتبارات این استان شده است که در لوای پرداخت‌های صوری و عدم برگزاری مناقصات به وقوع پیوسته.
استانی که برای ترمیم سیستم آب و فاضلاب، تزریق بودجه برایش حکم نان شب را دارد چرا باید چنین تخلف بزرگی طی سه سال در ساختار شرکت‌های متبوع آن رخ بدهد؟
نکته عطف ماجرا در جایی است که علی‌رغم تریبونی که در اختیار مسئولان متولی جهت ارائه امار و ارقام افتتاح پروژه‌های پویش محور قرار دارد، حاشیه مهم‌تر از متن می‌شود و در خصوص انکار هتلنشینی یک وزیر تکذیبیه بلندبالایی صادر می‌شود و درعوض برای چنین رویدادی که در خوزستان به وقوع پیوسته روزه سکوت گرفته می‌شود! تا در ادامه ارتش با جبران مافات کم‌کاری‌های وزارتخانه نیرو، با تانکر آب خدماتی به مردم ارائه کند.
بد نیست خامه‌داران آن وزارتخانه اندر مصائب پیش آمده در خصوص رسالتی که باید توسط ایشان تمام قد اجرایی می‌شد و به هر روی عملی نشده است نیز چند سطری برای مخاطبان خود می‌نوشتند.
اگر مونولوگ‌های این ارگان با مخاطبان خود یعنی بخش خصوصی، مردم و حتی سایر بخش‌های دولتی مربوط دراین چالش تبدیل به دیالوگ شود و گفت و شنودها افزایش داده شود خروج از این لاک انزوا نتایج قابل قبولی در بهبود اوضاع ایجاد خواهد کرد.
این تنها یک روی سکه است؛ روی دیگر سکه مربوط به صدورمجوز اجرای پروژه‌هایی است که حکم آن یا در زمان معاصر یا در زمان‌های دور امضا شده است. طرح‌هایی که فاقد مطالعه و ارزیابی فنی هستند و در جانمایی احداث سازه‌های آبی با یک محاسبه اشتباه کل اجرایی و عملیاتی شدن ان را ملغی کرده اند و درنتیجه طبیعت ان سازه ابی را به شدت پس زده ومنجر به ایجاد یک باگ بزرگ پِرتی هزینه و اعتبار شده است.
نمونه این سدسازی‌های بی‌منطق را می‌توان درچند کیلومتری ساری مشاهده کرد؛ با گذشت بیست سال از احداث سد مجی این سد آبگیری نشده تا اینگونه استنباط کرد که سی میلیارد ریال هزینه ساخت آن به دور انداخته شده است!
همچنین زنجیره 29 پروژه سدسازی در اردبیل طی 12 سال نمونه دیگری از این طرح‌ها است. بحران آبی پیش آمده در خوزستان و سیستان و بلوچستان مشت نمونه خروار فجایعی است که هرلحظه می تواند به کل کشور سرایت کند.
ضروری به نظر می‌رسد تغییر و اصلاح الگوی مدیریت و حکمرانی آب باتوجه به زوایای پیدا و پنهان این موضوع در صدر برنامه‌های دولت سیزدهم قرار گیرد تا از احتمال افزایش مساحت کشور به پهنای کویر و بیابان برهوت جلوگیری شود.
انتهاي پيام
